Bugün için içimizi ferahlatıcı ve neşeli bir şeyler yazabilmek isterdim.  Ama sonu gelmeyen acı haberlere bir yenisi daha eklenmiş oldu; Atatürk Havaalanı’na yönelik terör saldırısında şimdilik 36 insanımızı yitirdiğimizi ve 147 yaralı olduğunu öğrenince, ellerim klavyede dondu kaldı!

İsrail ve Rusya ile geliştirilmeye çalışılan olumlu barış adımları için sevinmek fırsatını bile bulamamışken, bu yeni elim olay bizlere tokat gibi çarptı.  Dış politika yanlışlarından dönmek iyidir, güzeldir ve doğrudur derken, bu yeni terör olgusu da nereden çıktı diye düşünmeden edemiyorum.   Umarım ve dilerim, Suriye konusunda gelinen hatalı politikadan da bir şekilde olumlu adımlar atılarak düzlüğe çıkılır.
Asıl önemli konumuz ise iç politikanın artık ‘akıl tutulması’ konumuna gelmiş yanlışlarından sıyrılarak, demokratik insan hakları bağlamında olumlu çözüm adımlarının bir an önce atılması ve konunun başkanlık arzusundan ayrı tutularak akılcı bir şekilde çözümünün sağlanmasıdır.
Öncekiler de olduğu gibi elimizden gelen tek şey, yaşamını yitiren yerli ve yabancı tüm insanlara rahmet dilemek ve yaralılara acil şifalar dileklerimizi sunmaktan geçiyor.
Bu vesile ile ülkemize bir şekilde girerek canlarımızı alan terörü kınıyoruz.  
Ölüm fani olmanın kaçınılmaz bir sonucudur.  Amenna!  Bunun beklenen tecellisi ise çoklukla ‘zaman’ kavramı ile ilişkilidir.  Ama içinde yürüdüğümüz zaman, başka etkenlerle ortaya çıkan acı sonu tetikleyince ve elim olayları öne alınca, insan olarak bize yapabilecek tek şey, “zamana isyan etmek” kalıyor.
Bunu da en güzel şekilde yerine getirmiş olan ozanımız Oktay Atas’ın dizelerine yazımızın sonunda yer vermek sanırım çok doğru olacaktır;
“ZAMAN 
  Ulan zaman,
  Kulak ver de iyi dinle;
  Doğduğumdan beri uğraşıyorsun benimle,
  Yavaşlayacak yerde çabuk geçtin,
  Hızlanacak yerde neredeyse durmayı seçtin!
  Şimdi de yolun sonunda ki bu çıkışsız inişte,
  Bari arkamdan itme,
  Gidiyoruz işte!”