E-Posta : endererdemil@gmail.com

Camlı kapıyı geçiyorum. Hoparlörden uçağımın bir saat sonra kalkacağını duyuruyor bir kadın sesi.

Biri bağırıyor. Ardından silah sesleri…

Silah seslerinden sonraki patlamaları yattığım yerden duyuyorum. Alnım kaşınıyor. Kaşıyamıyorum. Kollarımdan biri yerinde yok. Diğerini de kımıldatamıyorum.

“Ölmüş olmalıyım” diye düşünüyorum.

“Ölsem ölmüş olmalıyım diye düşünebilir miyim?” diye düşünüyorum…

Ah! Facebooka girebilsem de ölüp ölmediğimi öğrensem…

“Faydasız” diyorum kendi kendime. Yayın yasağı gelmiştir şimdi…

Ambulans sesleri… Kulağımda çınlıyor. Biri yanıma geliyor…

Sağlık görevlisi olduğunu giysisinden anlıyorum…

“Bu ölmüş. Yaşayanlara bakalım” diyor.

“Hayır!” Diyorum. “Yaşıyorum”…

Yanımda yatan benim gibi biri bana dönüyor: “Artık seni sevenlerin kalbinde yaşıyorsun” diyor.

Ben ölüyorum.

O; beni ölüme götüren sürecin ustası, üzüntülerini bildiriyor…

Ben onun için sadece 36 kişiden biriyim…