Mersin’in Akdeniz ilçesinde İsmail  Görüştü’nün evindeyiz. Öyle bir ev ki, adımınızı atar atmaz yıllar öncesine, gençliğinize geri dönüyorsunuz. Çünkü eski plakçalarlardan birinden Barış Manço’nun Dağlar Dağlar’ı karşılıyor sizi. Hem de darbuka ile başlayan sürümü. Diğer odadan ise Zeki Müren seslenmektedir “efkâr dolu dertli başım, nasıl içmem arkadaşım” diye… 

Odaları dolaşıyoruz. Neler yok ki?  Çeşit çeşit saatler, dikiş makineleri, Atatürk’ün kullandığı model telefon, tek patlamalı flaşları olan analog bir fotoğraf makinesi, kömürlü ütüler, gaz ocakları, Japon malı eski flütler, eski plak ve kasetler, kavallar, arasında Kenedy’nin öldürüldüğü arabanın aynısının da olduğu onlarca maket araba ki, direksiyonları bile dönüyor. Yalnızca bu arabaları toplamak bile 15 yılını almış. İşin ilginç yanı, hepsi de çalışıyor. Isındığı zaman çalışan lambalı bir radyodan Suriye radyosunu dinledik. Sinemalarda kullanılan film gösterme makinesi bile var. İçinde de Lorel Hardy’nin  filmi varmış. Askerlikte eskiden çavuşların kullandığı düdüğünü bile atmamış. Evin havasına kapılıp, neredeyse neferleri içtima ya çağıracaktım.
Peki tüm uğraşın nedeni ne olabilir? İsmail Görüştü şöyle anlattı. “40 yıldan beri topluyorum. Bazılarını bitpazarlarından ve eskicilerden, bazılarını da kullanmayıp bir kenara atan komşulardan aldım. Bazıları da ailemden kaldı. Sonuçta böyle bir tablo çıktı meydana. Ben yalnızca toplamıyor, tamir ederek hepsini çalıştırıyorum. Bozulduklarında çok üzülüyorum. Amacım asla ticari değil, hiçbir parçamı satmam. Onlar beni çocukluğuma götürüyor, bunu hangi parayla sağlayabilirsiniz? Onları toplumla paylaşmak istiyorum. Yeni nesilin, 1930’larda nasıl bir radyo, nasıl bir fotoğraf makinesi kullanıldığını öğrenmesini, gazocağı veya kömürlü ütü ile tanışmasını, ona dokunmasını istiyorum. Beni en mutlu edecek şey, bir gün onları küçük de olsa bir müzede veya bir müzenin köşesinde sergilemek. Eğer böyle bir olanak tanınırsa onları kendi ellerimle dizmek isterim” 
Yusuf Çelik-mersin