Fatih Şahin 

Önceki gün sevgili Esat Durak, şu an çekimlerini yaptıkları Uray Caddesi belgeselini anlatırken, bir paragrafta da beni kastederek, “Fatih Şahin’in hayalini gerçekleştiriyorum” diye yazmıştı.

Bu doğru; fakat eksik diye düşünüyorum.

Bugün sabaha karşı 5.15 sularında beynimi kemiren bir uyarıyla uyandım.

Bu anons insanlarda yanlış bir algıya sebep olabilir diye.

Yanlış anlaşılmasın.

Herhangi bir uyarı ya da tepki almadım.

Bilakis çok sayıda tebrik aldım.

Belki de o rahatsız etti beni.

Sadece eksiği tamamlamak istedim.

Kısaca o hayal nasıl doğdu onu anlatayım.

90’larda gazeteciliğin başucu kitapları vardı.

Bunlar genelde kent tarihçilerinin, yazarlarının, şairlerinin, sanatçılarının yayımladığı kitaplar olurdu.

Ben de ilk defa 90’ların başında Şinasi Develi’nin kitabında okumuştum Uray Caddesi’ni.

Yıllar sonra (2004-2005) bana da Uray Caddesi’nde bir küçük ofisin ( Valiliğin karşısında) arka kısmında gazete çıkarmak nasip oldu.

Bir gün rahmetli Gündüz Artan ziyaretime geldi.

Gazetemizi bir süredir takip ettiğini ve yazı yazmak istediğini söyledi.

Bu teklif beni koltuğumdan hoplattı desem yalan olmaz.

Şeref duyacağımı belirterek kabul ettim.

“O zaman ilk yazım şu an bulunduğun Uray Caddesi olsun” dedi ve devam etti.

“Ama önce gel sana nasıl bir caddede oturduğunu anlatayım!”

Bir kaç saat kapı önünde oturup çay yudumlarken detay detay anlattı.

Ağzım açık bir şekilde dinlemiştim.

Bu hayalin bende oluşmasının son sebebi ise İbrahim Yalçıner oldu.

Özellikle son 6-7 yıldır kendini tamamen kent tarihine adayan bir araştırmacı gazeteci oldu.

Bu konudaki heyecanına, hırsına ve merakına bire bir şahidim.

Yanılıyorsam İbrahim abi beni düzeltsin.

Yaklaşık 3-4 yıl önce ortadan kayboldu.

Ankara Devlet Kütüphanesi’ni kendisine mesken tuttu.

1,5 sene boyunca her para bulduğunda soluğu Ankara’ya alıyordu.

Notlar alıyor, resimler çekiyor, bazı fotokopilerle dönüyordu.

Her dönüşünde mutlaka buluşurduk.

Öğrendiklerini öyle heyecanlı anlatırdı ki!

Bilenler bilir, yerinde duramaz.

Volta atarak anlatırdı.

Yine bir Ankara dönüşünde Uray Caddesi’ni hiç duymadığım, okumadığım bir dille anlatmıştı.

Wall Street yakıştırmasını da ilk ondan duymuştum.

O zaman kurmuştum hayalini Uray Caddesi’nin.

Mutlaka belgeseli yapılmalı bu kudretli yolun diye.

Şu an çekilen belgeselin sebebi, kent araştırmacıları ve tarihçileri olan rahmetli Şinasi Develi, rahmetli Gündüz Artan, İbrahim Yalçıner ile adını sayamadığım bir çok araştırmacının emek ve alınteridir.

Ben sadece onların kaynaklarından beslenerek ‘gelecek nesiller için, mutlaka belgeseli yapılmalı” hayalini kurdum.

Not: İbrahim Yalçıner’in kendisi de kitaplara konu olacak bir hayat yaşıyor desem yalan olmaz.

Onun da hayalini kurmuyor değilim hani.

Şu kentin son yıllardaki belki de en etkili ve tek araştırmacı gazetecisi.

Son yıllardaki araştırmaları kent tarihindeki taşları yerinden oynatabilir.

Bildiğimizi sandığımız bir çok şeyin yanlış olduğunu ortaya çıkaracak dökümana sahip.

İnşallah bir gün kitaplaştırır.