Meslekte çok eskidir…

Hep derim mürekkebin kokusu ile daktilonun sesini aynı anda kim duyarsa bu mesleğe ruhunu bile teslim eder diye…
Hem de bedeli ne olursa olsun!
Nurmet Revşan da öyleydi.
Yetersizdi, saftı, akli melekeleri, mantığının önüne geçen bir arkadaşımızdı.
Sektörün her alanında çalıştı.
Gazete sahipliği de yaptı, dağıtıcılık da matbaacılık da.
Rahmetli Adanalı Abdurrahman Boztaş neyse, Mersinli Nurmet Revşan oydu.
Kimsenin dikkate almadığı ama görmezden de gelmediği bir kişilikti.
Dinletirdi kendini…
Grand tuvalet giyinmeye de özen gösterirdi kendince.
Saygılıydı mesleğe çünkü…
Hiç vazgeçmedi…Bırakmadı…
Son yıllarını çeşitli matbaaların ayak işlerini yaparak geçirdi.
Hem de bir kuru ekmek karşılığında…
Tek dişi vardı Nurmet’in…
Takılırdık ona “ Tek dişi kalmış canavar” diye.
Çünkü; o tek dişi ile iki ekmeği 15 dakikada öğütürdü.
Aslında bizim gülmemize, eğlenmemize neden olan bu durum, onun için iki öğünü bir seferde alıp gece tok uyumaktı.
Bir süre önce kardeşi Abit Revşan’a rastladık Serdar Keskinışık’la…
Abit her zamanki gibi gülerek anlattı ağabeyi Nurmetin durumunu…
Felç geçirdiğini, yatağa düştüğünü…
Bakıma muhtaç olduğunu…
Biz ne yapabiliriz acaba diye düşünürken, ölüm haberi geldi bugün Nurmet’in…
Belli ki dayanamadı bu duruma, sefalete…
Kaybettik Nurmet Revşan’ı…
Herkese bir şekilde faydası olan ama zararı olmayan adamdı.
Allah gani gani rahmet eylesin