(1960’lı Yılların Ortasından Bu Yana AB Üyeliği İçin Oyalanan Türkiye, Gerçekten AB’ye Muhtaç Mıdır? Son Olarak Geri Kabul Anlaşması, Vize Muafiyeti, Sözde Ermeni Soykırımına İlişkin Tavırları AB’nin Bizi Nasıl Bir Cendereye Soktuğunu Göstermektedir. “Biz AB’ye Mecbur ve Muhtaç Mıyız?” Sorusunun Tek Yanıtı: “BİZ AVRUPA BİRLİĞİ’NE MECBUR DEĞİLİZ” Başlıklı Bu Yazım 30 Aralık 1999 Tarihinde ULUSAL UYANIŞ Gazetesinde Yayımlanmıştır.)

BİZ AVRUPA BİRLİĞİ’NE MECBUR DEĞİLİZ

İçinde bulunduğumuz günlerde “Milenyum” ve “Avrupa Birliği” yutturmacalarıyla karşı karşıyayız. 
Bu arada durmadan zam yağıyor başımıza. 
En son Mersin’de fakir fukaranın tek yiyeceği olan ekmek 1999’un son sürprizi atağını yaparak 100.000 TL’ye sessiz sedasız fırlayıverdi. Bir yıl içinde 30.000 TL’den 100.000 TL’ye yükselmiş oldu fiyatı. Sizce artış yüzde kaç? 
Biz tabii ki 2000 yılı ve Avrupa Birliği’nin faziletleriyle uğraşırken 1999’un sağanak halinde gelen son zam dalgalarına karşı tepkimizi bile ifade edemez bir hale geldik. 
Yeni bir yıla giriyoruz.
Geçen yılı aratmayacağını kim nereden bilebilir ki? 
Ama uygulamalar ve geçmişte de yaşananlara bakılırsa 2001 yılına girerken de aynı şeyleri söyleyip yazacağız. Umutlarımızı bir yıl sonraya erteleyeceğiz. Ömür de böylece geçip gidecek… 
Bir yokuştan aşağı iner gibi değil de yuvarlanır gibiyiz aslında. 
1950’lerden beri bu böyle!
Zaman zaman kendini sanal olarak gösteren şaşaa artık duvara vurmuştur. Daha doğrusu toslamıştır. 
Televizyonlarda izlediğiniz gibi, tantana ve şamata memleket dahilinde bulunan bir avuç haramzadenin tekeline sunulmuştur. Başka türlüsü de zaten mümkün olamazdı. 
Ekranlarda sıkça gördüğünüz bar pavyon sahneleri, çıldırtıcı danslar, uyuşturucunun insanı uzaya uçuran kitlesel partileri, artık cümlemizin kapısında…
Avrupa Birliği ve Amerika rüyası, artık hayal olmaktan çıkıyor. 
Oralara da gitmemize gerek yok!
Bir çürümüşlük, kokuşmuşluk yaşıyor aslında Avrupa ve Amerika.
Dostluk yok, dayanışma hak getire!
İşsizlik orada da çığ gibi büyüyor.
Bilgisayar, otomobil ve silah üretimi dışında, bir sıkıntı yaşamı daraltıyor. 
Metrolar, tren istasyonları, dar ve ıssız karanlık sokaklarda içinde ateş yanan bidon çevreleri nefesi açlık kokan insanlarla dolu.
Üretici güçler sıkışmış, insanlık can çekişiyor oralarda. 
Gerçekten böylesi bir yerde yaşamak ister misiniz? 
Bizim ne işimiz var?
TÜRKİYE ÖYLE Mİ?
Yurt dışında uzun süre yaşamış bir yurttaşımız, memlekete gelir gelmez vatan toprağını nasıl öper, bir anımsayın.
Yurt dışında bulamadığı ne varsa insanlık ve cömertlik adına buradadır çünkü. 
Dostluk buradadır, dayanışma burada. 
Cebimizde para olmadığı halde bir dosta ya da ihtiyacı olan birine bir çay ısmarlamanın, bir tas çorba sunmanın keyfini ne verebilir oralarda? 
Sıkıştık elbette. Her şey ortada!
Hepimizin ekonomik durumu tepe aşağı gidiyor, yaşıyoruz, biliyoruz. 
Ülkemizin iktisadi hayatı daha da kötü durumdadır. Biz bankalara TL olarak borçlanıyoruz, güzel yurdumuz maalesef kurda, çakala Dolar olarak borçlanıyor. İşte elimizi kolumuzu bağlayan da bu değil mi?
Peki, kim ve ne diye bu kadar borç batağına batırdılar bizi?
Bu kadar kötü durumdaysak? Umut kalmamışsa bizde? 
Bize mecbur olanlar, onlar aslında. Onlardır bizim sırtımızdan hayatlarını yaşayanlar. 
Biz dinamik bir toplumuz, yaşayan bir toplum. 
Ve hatta dünyanın geleceğiyiz, umuduyuz.
Banka reklamı yanlış söylüyor: Bugün Türkiye’dir; umut Türkiye’dir. 
Toprak doğuma hazırlanıyor. Maden ocakları kömür ve demir püskürtmeye; yeni kurulacak fabrika bacaları tütmeye can atıyor. Sancılar, doğum sancıları artıyor. 
Ama elimiz kolumuz bağlı!
Her şey ve herkes Mustafa Kemal’i bekliyor. Bir 19 Mayıs sabahının, Doğu’dan yükselecek güneş ile birlikte aydınlığını yeniden bekliyor. 
65 milyon diri bir nüfus, genç bir güç sarıyor içimizi. 
Bütün sorun, 65 milyonluk zinciri Hakkâri’den Edirne’ye kadar sıkıca bağlayabilmekte yatıyor. 
Bu zincirin ipi, Mustafa Kemal’in mazlum milletlere 1919’larda gösterdiği kuvayı milliye ruhudur. 
Bu zincirin ipi, Mustafa Kemal’in bağımsızlık ilkesi ve milli devlet anlayışıdır. 
Bizde olan Avrupa ve ABD’de hiç yok!
2000’li ve sonraki yıllar bunu hepimize daha net gösterecektir.

30 ARALIK 1999 – ULUSAL UYANIŞ Gazetesi Sayı: 8