Nevzat Erol'un Kaleminden 

Bu satırların yazanı olarak, özellikle 1971- 1980 arası yıllarda, gerek CHP Gençlik Kolları yöneticisi olarak  ve gerekse takiben aynı yıllarda Ankara’da Özel Kalem Müdürlüğüm ve Müşavirlik görevlerim nedeniyle;

CHP’de güzel insanlar tanıdım… Onların birçoğuyla hem siyaset yapmanın ve hem de birlikte görev yapmanın, onurunu ve gururunu doya doya yaşadım.
Onlar halkın adamı, halktan birileri olarak ve hakkaniyetli insanlar olarak CHP tarihine geçtiler.
Adam gibi adamlar olarak, devletin tek kuruşunu dahi gözeten, koruyan siyasetçiler olarak, siyaset tarihinde onurlu yerlerini aldılar.
Aralarında yaşayanlar var elbette, onlara sağlıklı uzun ömürler dilerim.
Çoğu beyaz atlara binip gittiler, bu dünyadan göçtüler, onlara da saygılarımla rahmetler dilerim.
O kadrolar ki Ecevit’in önderliğinde, 1973 ve 1977 seçimlerinde, yerel ve genel olmak üzere CHP’yi 4 defa birinci parti yaptılar. 
CHP 1977 yerel seçimlerinde birinci partiydi. Genel seçimlerde aldığı oy oranı ise %44’lere varan oy aldı. 
Beyaz atlara binip gidenlerden mesela CHP’nin Efsane Genel Sekreterlerinden Orhan Eyüpoğlu vardı;
Tatlı sert duruşuyla, örgüte hakimiyetiyle iktidara giden yolların en önemli mimarlarındandı. Hangi ilde, hangi ilçede, mahallede ve hatta hangi köyde sandıktan CHP’ye ne kadar oy çıkacağını bilirdi…
Kıbrıs Barış Harekatının en önemli ismi Dışişleri Bakanı Prof. Dr. Turan Güneş vardı. Sadece Amerika’yı, İngiltere’yi değil, kıvrak ve zeka ürünü diplomasi yeteneğiyle “Ayşe tatile çıktı!” diyerek Dünyayı şaşırtmıştı.
Ecevit’in hazineyi teslim ettiği Ziya Müezzinoğlu Maliye Bakanıydı. Bakanlığı döneminde, devletin tek kuruşunun hesabını sorardı. Katıldığı bir televizyon programı sonrasında, “Diğer konuşmacılar ekranda bacak bacak üstüne atıp konuşurlarken, neden siz sırada oturuyor gibiydiniz?” diyenlere, hiç komplekse kapılmadan, “Kardeşim ayakkabım delikti. Görünebilirdi” diyecek kadar engin yürekliydi.  Ve bu büyük insan devletin Maliye Bakanıydı…
Mustafa Üstündağ efsanelerdendi. Çok güzel konuşurdu. Yiğit duruşu vardı. Oldukça çalkantılı bir dönemde görevi sırasında Milli Eğitim Bakanı olarak büyük işlere imza attı. Sonraki yıllarda Ecevit’in adeta sağ kolu gibiydi ve CHP’nin Genel Sekreterliği görevinde bulundu. Bakanlığı da, parti genel sekreterliği de bugün bile özlemle, saygıyla anılır. 
Ankara’nın iz bırakan Belediye Başkanlarından Vedat Dalokay’ı anmadan geçmek olmaz… Renkli ve delişmen kişiliğiyle, sadece CHP’lilerin değil, Ankaralıların Başkanlarıydı. Oldukça kısıtlı Belediye bütçesiyle Ankara’da mucizeler yarattı. Onun attığı temeller sayesinde sosyal demokratlar Ankara’da uzun süre iktidar oldular. Atatürk Bulvarı genişletme çalışmalarında ABD Büyükelçiliğinden istediği arazi verilmeyince, büyükelçiliğin suyunu kesti. Yetmedi elçilik önündeki kaldırımları daraltarak, hem istediği genişliği yaptı, hem de Amerikalılara kafa tuttu.
Ecevit’in son yenilerinden Prof. Dr. Gündüz Ökçün vardı. 30 yaşında Siyasal Bilgiler Fakültesinde dekan olmuştu. Öğrenci olaylarının yoğun olduğu günlerde fakülteyi de, öğrencilerini de korumayı, kollamayı bildi. “Devletler Arası Hukuk Profesörüydü…” Başbakan Bülent Ecevit, Ökçün’ü üniversiteden alarak, önce Eskişehir Milletvekili, sonra da Dışişleri Bakanı yaptı.  
Petrol krizi, ambargo ve döviz sıkıntısı ülkenin gündemindeydi. Kendilerinin Özel Müşaviri ve Kalem Müdürlüğünü yapma onuru ve gururunu yaşadım. Yurt dışı gezisinden döndüğü bir gün evine götürürken, bana,” Evladım! Dünyanın en zor işi fakir bir ülkenin Dışişleri Bakanı olmak!” demişti. Yurt içi gezilerinde “Benzin masrafı olmasın!” diyerek, gerek resmi ve gerekse partililerin karşılamalarını istemezdi. 
Yaşayan efsanelerden Altan Öymen var. Turizm Bakanlığına atandığını İstanbul’dayken radyodan öğrenmiş. Görevi teslim almak için Ankara’ya geldiğinde kendisini karşılayan koruma ve şoförünün gösterdiği kırmızı plakalı arabayla bakanlık önüne geldiğinde, kendisinin makam arabasında olduğunu unutup, şoförüne, “Taksi ücretim ne kadar?”diyecek kadar da alçak gönüllü yüce insandır. 
Benzer onlarca, yüzlerce isim sıralamak mümkün. Yine bu bağlamda, Deniz Baykallar…Erol Tuncerler… Mahmut Türkmenoğulları… Ali Topuzlar… Hikmet Çetinler… Hasan Esat Işıklar… Yüksel Çakmurlar… İhsan Alyanaklar… Ahmet İsvanlar… Aytekin Kotiller… Önder Savlar… Erol Çevikçeler… Alev Coşkunlar…Teoman Köprülüler… Haluk Ülmanlar… Ali Dinçerler… Süleyman Şimşekler… Veli Yıldızlar… Kaya Mutlular… Selahattin Çolaklar…  Erol Köseler… Niyazi Bahçeciler… Selami Vardarlar… Kemal Anadollar… Murat Kahyaoğulları… 
Ve yine anılan yılların Gençlik Efsanelerinden başta Süleyman Gençler… Sabri Ergüller… Semih Eryıldızlar… Zeki Alçınlar… Halit Toramanlar… Hasan Belovacıklılar… Hüseyin Ceritler…  
Ve daha kimler, kimler…
1980 sonrası Erdal İnönüler… Murat Karayalçınlar… diye uzayıp giden listeler… listeler… isimler… isimler…
Yine 1980 sonrası yıllara dönersek, 1993’de yeniden açılan CHP’yi 17- 18 yıl yöneten Sayın Baykal ve ekibi… Bir şekilde CHP’nin başına gelen Sayın Kemal Bey ve ekipleri CHP’yi değil İKTİDAR YAPMAK, önünden kenarından bile geçiremediler… 
CHP’nin nice onurlu ve gururlu yöneticileri vardı. Ara seçimde sadece 5 Milletvekilliğini kaybeden Ecevit Başbakanlıktan istifa etmiştir. Erdal İnönü, “Partinin önü açılsın” diye Genel Başkanlığı bırakmıştır. 
CHP’de ne güzel insanlar vardı…