Yılı Tüketirken!..

Bugün yılın son günü.  Sanki üstüme vazife imiş gibi, 2015 yılının bilançosunu yapmak istiyorum.   Tabii kendi bakış açımdan.   Bunu bir vatandaşlık görevi yapmış olmanın kutsiyetine de bağlayarak, kendimce durumdan vazife çıkarmanın sorumluluğunu da üstleniyorum. 
Ülkemiz kazananı belli olmayacak bir iç savaşa doğru eviriliyor.  Hangi tarafın kazanımlı çıkacağının belli olmadığı anlaşılan bu sürtüşme, korkarım iç barış olasılığını da riske atmaktadır.  Karşılıklı çekilen acılar ve sıkıntılar yanında dökülen onca kan, yeniden bir arada barış içinde mutlu yaşamak olasılığına da zemin kaybettirmektedir.  Kanı kanla yıkamak olanaklı olmadığı gibi karşılıklı kindarlık duyguları da tırmanıyor.
İki taraftan da aynı çağrıyı duyuyoruz; diyalog!  Ama gelin görün ki, sevimsiz bir ‘kaçak çay’ esprisi bile bir araya gelmek olanağını ortadan kaldırabiliyorsa, hangi diyalog demek geliyor içimden.   Kaldı ki, iktidar olmak hoşgörü gerektirir, sevimsiz ve maksadını aşan laf atmaları duymamak muktedir olmanın şanındandır diye düşünsek bile, olanlar oldu ve Sayın Başbakan diyalog yolunu açabilecek ziyareti iptal etti bile.  Artık diyalog namluların ucuna kalmıştır!
İç politikanın sevimsiz gelişmeleri böyle iken dışta durum nasıldır diye sormak abes oldu galiba.   Stratejik derinlik kitabının sararmış sayfalarına sıkışmış Osmanlıcılık hayali sonrası, dış politika dümeni çoktan elimizden kaydı gitti bence.  A.B.D., AB ve Rusya’nın başı çektiği dış güçler, ülkemizin dış politika etkinliğini pasif bir yönlendirmeye oturtmuş görünüyor.  Kaptan köşkü bizlerin elinde değil, biz olsak olsak çımacı sayılırız artık!
Orta doğu bataklığına komşularla sıfır sorun diyerek balıklama girmeye kalkmıştık, dünyaya yön veren güç sanarak kendimizi.  Suriye çölünde kaybolduk.  Yetmezmiş gibi, varlığı sorgulanacak Irak yönetiminin bile bizi posta atılacak devlet konumuna düşürmesini sineye çekmek zorunda kalakaldık.
Rusya uçağını ise hiç sormayın, ben de kanaatimi yazmayayım.  Turizmcinin, narenciye çiftçisinin, sera üreticisinin ve müteahhitlerin derdi ise zaten beni aşar. 
İktidarın medyaya akıl almaz baskısı sonrası bir de Can Dündar ve Erdem Gül tablosu ortaya çıktı ki, akıllara seza!   Tutukluluk için yapılan itirazları ise arka arkaya kabul etmiyor ilgili yargıçlar.  Tüm hukuk akademisyenleri bu tutukluluk yanlış bir karardır, yasa da yeri yoktur derken, doğrusu merak ediyorum tutukluluk kararı veren yargıç ve savcıları kimler okuttu, kimler diploma verdi diye!  Acaba onlarca fahri doktora diploması verilen ve renk renk akademisyen cüppeleri giyen birisi mi?!.   Benimkisi merak işte!
Söz buraya kadar gelmişken iktidar partisine bakmadan geçemem.  Sırtını devlet gücüne dayamış, mali durumunu özelleştirmelerden hayli düzeltmiş, oy devşirmek için dini ve inanç körlüğünü kullanmaktan geri durmamış iktidar partisi, hayallerini kendisinin kurguladığı üzere milenyuma damga vurmak inadını devam ettiriyor.  Tarih yazmak isterken, aslında günümüzde tarih yazmak gücünde olanların rüzgârına kendisini kaptırmış gidiyor bence.  Üstelik yolunun nereye varacağının farkında olduğundan da kuşkuluyum!
Bir de kendilerine olan güvenlerini zorlayarak sanırım iyice tedirginleştiler.  Örneğin; ülke vatandaşının yanına giderken bile nerede ise bir tabur korumanın arasına sığınmak zorunda kalıyorlar artık.  Sahibi olduklarını sandıkları mutlak güç, kanımca onları sarhoş ettiğinden sendelediklerini belli etmemek üzere duvarların arkasına sığınmak zorunda hissediyorlar kendilerini.  Zaten dışta da itibar kalmadı gibi, Suudiler ve Katar dışında.  Neyse ki göçmen Suriyeliler var şimdiler de, mülteci korkusuna kapılmış AB ülkeleri azıcık gülücükler gösteriyorlar kandırmacasına.
Muhalefet partileri için konuşmak gerekirse; “Garp cephesinde yeni bir şey yok!” demek tam oturur meramımı anlatmak için.  Öylesine ki, ana muhalefet partisi bile kuşakların bir araya gelebildiği Gezi Parkı olgusunu dahi doğru okuyamadı dersem, yeterli olmaz mı?!.  Günümüzün muhalefet partileri sadece Gezi ile değil, katledilen kadınlar, çocuk gelinler, eğitim ve öğretimin kargaşası, üniversitelerin baskı altına alınmak istenmesi, çevre sorunları, enerji sağlamak ve sera gazı üretmemek ikilemi, ülke insanlarının günlük yaşamlarına karışılması sıkıntıları … gibi çetrefilli sorunlarla uğraşabilmek yeteneğini göstermek zorundadır.  Buna demokrasi terbiyesini, düşünce özgürlüğüne sahip çıkılmasını, cumhuriyet kazanımlarının korunması ve kollanmasını katmıyorum bile.  Zaten bunlar siyasi partilerin asli ödevleri ve görevleri olmak zorunda değiller mi?!.
Evet, anlaşıldığı üzere; ne iktidar partisi ve ne de muhalefet partileri, 2016 yılını sadece biz ülke insanları kurtarabiliriz.  Hadi gene de ekleyelim doğrusunu; “Muhtaç olduğumuz kudret, damarlarımızdaki asil kanda mevcuttur!”
                                                                                                  Erdal Akalın (31.12.2015)