Güzel bir söz söylenmiş, ‘’İnsan Yaşadığı  yere  benzer’’  diye…

Elbetteki  1940’lı, 50’li,  60’lı  hatta  70’li  yıllarda   Mersin’de   doğup   büyümüş   insanlar   Mersin’e   benziyordu.

Nasıl mı ?

Bedenlerinde,  Tanrı’nın  bu  kente  doğal  anlamda armağan   ettiği   güzelliklerin   izlerini   bulmak   mümkündü.   Yaz   ve   baharlar  boyu   tenlerinde   albenili   doğal  bir  bronzluk ,   saçlarında   defneli   sabun   ışıltıları.   Güneş   ışınlarının   biçimlendirdiği   düzgün   hatlar   hemen   hemen   Mersin   insanlarının   ortak   özelliğiydi.

Hani   o   çokça   konuşulan,   yazılan,   yüzlerce   kez   okuyup   dinlediğimiz   yasemin,   hanımeli   ve   portakal   çiçekleri,  fuller,   çalı  mineleri,   renk   renk   sardunyalar,   ıtırlar   ve  kokusu   uzaktan   duyulan   karanfiller,alata zambakları,Japon çiçekleri ne çoktu o zamanlar..Onlar bizim çok ömürlü organik  çiçeklerimizdi..Şimdi onların sayısı   o   kadar   azaldı  ki   artık   ne   evlerde,  ne balkonlarda   ne  de   sokaklarda bizim çiçeklerimiz yok.Beğenmedik yok ettik şimdi   çiçek  sevenler AVM lerden yabancı tohumlar ya da adını bilmediğimiz gösterişli ama ömürsüz çiçekleri alıyorlar..Bu da yıllar yılı aşina olduğumuz o güzelim çiçeklerimize vefasızlık değil mi?

Geçmişteki   Mersin’i   anlatan   yazıların,   ozanların  yazıları ve   dizeleri    ya   portakal   çiçeği   kokar   ya da   yasemin… okuduğumuz   zaman   çocuksu   bir   hüzün   yayılır      yazdıklarına…   Oysa   bu   kentte   o   yılları   yaşamamış,   yaşama   şansı   bulamamış   insanlar,   yaşamların   anlam      bulduğu   mekanları  da   bulmak,   tanımak   istiyor.   Kendi   tarihiyle   yıkanmış   ve   hala   dimdik   ayakta   olan   ‘’Halk Evi’’,   ‘’Kültür  Merkezi’nin   canlı   olması   kaybedilenlerin      tesellisi olurken,  ‘’Ak   Kahve’’nin  ve   ‘’Tüccar   Kulübü’’nün  ünlü   Macar   Orkestrası   nedense   ayrıntılarıyla   anlatılamaz.    Orkestranın   Kemancısı   ‘’Kato’’  anlatılmaz.   Şayet   bir   gün biri  çıkıp   Mersin’in  lokantalarını   yazmaya  çalışsa,   sanırım     Ahmet   Kayselçuk’un   İÇESİNEN’inden   uzun   uzun   söz   eder.   Oranın   onurlu   müşterileri     Sıhmanlardan,   Şaşatilerden.   Nakkaşlardan,   Barbürlerden   ve   diğerlerinden   uzun   uzun   söz   eder   Bu   gün   artık   Martı   Restaurant,   Toros   Oteli   Lokantası,   Mersin   pastanesi,   Kebapçı   Cibeyli   yok.Sıdıka’nın otantik birahane’si yok..

Oralara   uğramış,   oraların   müdavimi   canlı   kaynaklar  da   çok   az   kaldı.  Yakın   zamanlarda   Antalya’lı   Kardeşler,  Acemoğulları    gıda   maddeleri   alışverişlerinin    güvenilir     adresleridir.   Ama    yılların   ötesinde   kalan   Burhan   Çekilmez’in    Kayseri    Pazarı,   sonsuza   kadar   adeta   unutulmuştur.   Kayseri   Pazarı’ndan   satın   alınan   dönemin   en   makbul   gıda   ürünleri.   Kimbilir,   varlıklı   kaç   Mersinli   ailenin   sofralarına   ve   yemek   davetlerine   anlam    katmıştır.    Kayseri   Pazarı   gibi   hemen   onun   yanıbaşında   olan   Yunus   Bakkaliyesi  de   anıların   derinliklerine  yolcu  edilmiştir.   Bu    anı   olmuş   mekanlar,   bugünkü   Sıdalı   İşhanı’nın    yakınlarında   yer   alıyordu.   Yine   o   dönemlere   ait   Mehmet   Doğulu’nun   açık   Ekmek   Fırını   da   yok   artık…   Günümüzde   Ulu   Çarşı’nın   yer   aldığı   Gümrük   Meydanı,   Mersin’in   adeta   merkeziydi.   Mustafa   Saygın’ın    şapka   ve   manto   mağazası,    Tekgüçler’in    gazete   bayii’leri,   Nanelerin   tuhafiye   mağazası    Mersin’in  bilinen   ve   her   zaman    canlı   alışveriş   mekanlarıydı.    Ya   Şato   Mobilya.   Kim  bilir?   Kırmızı   Kiremit   damlı   kaç   evin   odalarına    anlam   vermiş   ve    mobilyalarını   satın   alan   kaç   kişiyi  gururlandırmıştı.   Bu   gün    yaşlı   ama   köhneleşmemiş   kasaplar    çarşısında,   kuşak   değişimi    dışında     insan   dokusuna    ilişkin   bir    gerileme   yok.   Gençliğinde   Mersin’in   ilk   sebze   hali   ile   komşuluk   eden   Kasaplar   Çarşısı’nın   kasap    esnaflarından     Urfalı   Mahmut   ve   Kulağının    arkasına   ‘’Ful’’   çiçeği    takmasıyla    ünlü   Giritli   kasap   Ferruz   da   anılarının   bir   başka   kıvrımına   yolcu   edilmiş..    Kasaplar   Çarşısı’nın   doğuya   bakan   bölümünde ki   meşhur   ‘’Ciğerci   Sait’’   ise    damak   tadına   düşkün   nice   Mersinlinin   uğrak   yeri   olmuştur.   Anlatılanlara   bakılırsa    ünlü   türkücü   ‘’İbrahim   Tatlıses “  bile   daha   çok   gençken   Ciğerci   Sait’in  yanında   çıraklık   yapmış…