“Yürek değil be/ çarıkmış bu/ manda gönünden / teper ha babam teper / paralanmaz / teper taşlı yolları. Bir vapur geçer Varna önünden / uy Karadeniz'in gümüş telleri / bir vapur geçer Boğaz’a doğru. Nazım usulcacık okşar vapuru / yanar elleri…” 

Her haziranda kadirbilmezliğin ağır yükü altında ezilirim… 

“Anadolu’da bir köy mezarlığına gömün beni…” diyen Büyük Ozan Nazım Hikmet, 3 Haziran 1963’te aramızdan ayrılmıştı, aradan 54 yıl geçmesine karşın vasiyetini yerine getirmediğimiz gibi çok sevdiği memleketini daha yaşanılmaz noktalara savurduk! 

Kamuoyuna yansıdığına göre Nazım’ı unutmayan sevenleri anmış! 

Hangi sevenleri? 

Kuru kuruya sevmek yetiyor mu? 

Nazım’ın kimsenin sevip anmasına ihtiyacı yoktur, biz halimize yanalım! 

Türk şiirinin büyük ustası düşmana inat büyüyüp çoğalıyor, ilkelerine sahip çıkıp vasiyetini yerine getiremeyen bizlerse gün geçtikçe biraz daha azalıyoruz! 

Çok sevdiği ülkesinin mevcut sıkıntılı dönemini, gönlünde daima özel bir yer ayırdığı emekçilerin mahzun halini, teknolojik gelişmelerden alabildiğine yararlanan emperyalistlerin gemi azıya alışını görse duygularını hangi dizelerle dile getirirdi acaba? 

Nazım Hikmet ismi ne zaman aklıma düşse, vatan sevgisinin ne olduğunu bilmeyenlerce vatan hainliğiyle suçlanışı bir hançer gibi saplanır yüreğime! 

Ve O’nun “ İçimde Acısı var yemişi koparılmış bir dalın / hayali gitmez gözümden Haliç’e inen yolun / iki ağızlı bir bıçaktır yüreğime saplanan / evlat hasretiyle hasreti İstanbul’un” dizelerinin ateşini ruhumun derinliklerinde duyumsarım… Bana ve milyonlara şiiri sevdiren Büyük Ozan’ı, toplumsal önem taşıyan değer ve kişileri, belirli günlerde anmak yerine her zaman içimizde yaşayıp, ilkelerinin hayata geçmesi için emek versek daha iyi ve güzel olmaz mı? Elbette daha güzel olur, hem harcanan emeğin karşılığı yine bize dönecektir. Zaten bugün, Nazım Hikmet’in bizlerin anmasına, savunmasına hiç mi hiç ihtiyacı yoktur. Bizler ona yakıştırılan vatan hainliği suçlamasını bir utanç gömleği olarak sırtımızda taşırken; O, unutulmazlığın doruklarına erişerek, Dünya Ozanı olmuştur. Ya Nazım’ı vatan hainliği ile suçlayanlar? Onların isimlerini bırakın sıradan insanları, konuyla ilgilenenler bile kolayca anımsamamaktadırlar. Esas acı olan ve beni yaralayan ne biliyor musunuz? Nazım Hikmet’i vatan hainliğiyle suçlayanların mirasçılarının bugün ülke yönetiminde bulunmalarıdır. Yazacak çok şey var, ama Usta dururken bize söz düşmez. 

Selam olsun Türk Dilinin En Büyük Ozanı’na... 

Gerçek şu ki bizi kendisine layık olamadık! 

Büyük Ustayı özlemle anarken, yazımızı suçumuzu itirafı dizelerle noktalayalım: 

Çınarın altından akan su olup / ah bir ulaşabilseydik / karşılıksız seven / dost gönüllere... Heba ettik cansuyunu / kuruttuk fidanları / ulaşamadık menzile… 
Budandı canlar / boşlukta kaldı uzatılan eller… 
Yukarıda tanrı sopası / aşağıda zalim kulunun zulmü… 
Korkuyor / sevmeyi unuttu insanlar / boğazlıyorlar birbirlerini… 
Küçük çıkarlara satıldı erdemler / getiremedik yerine gidenlerin vasiyetini… 
Anadolu'nun köy mezarlığında / çınarın altında yatan / doğumda ölen Hatçe Kadının yanına / ah bir gömebilseydik Nazım'ı… 
Edemezlerdi kardeşi kardeşe düşman / ulaşabilirmiydi hiç / sırasız ölüm haberleri / unutulmuş mahalleler / terk edilmiş köylerdeki / yokluktan bacası tütmeyen evlere…