70’li ve 80’li yıllarda İzmir Fuarından sonra ülkenin en popüler fuarı Mersin’deydi. O yıllarda Atatürk Parkının çevresinde insanların güvenle ve keyifle bir araya geldiği, üç kuşağın kültür ve eğlence anlayışına hitap eden, birbirinden ünlü sanatçıların sahne aldığı festival tadında bir fuardı. . Kent 1 ay boyunca bu alana akın ederdi. Kadınlar giyim ve takı stantlarında kendilerini kaybederken, çocukların bir kısmı çarpışan otolarda ilk trafik deneyimini yaşar , bir kısmı da balerinin eteklerinde süzülerek özgürlüğe kanat çırpardı. Ve erkekler de sahildeki gazinolarından birinde soluğu alır,denize nazır birasını yudumlardı. Aileler ayrı da  olsalar biraradalardı ve farklı zevklerini ortak bir alanda yaşamanın keyfini çıkarırlardı.. 

Anlayacağınız  Mersin’in son kez bir araya geldiği yerdi Mersin Fuarı.. 

Ve yıllar sonra sektörel olarak planlanmış olsa da, çok genel ve statükocu bir isim ile yola çıkmış olunsa da Narenciye Festivali ile tanıştı Mersin…Ne var ki bereketli toprakların sözü  çorak zihinlerimize geçmedi. Sadece 5 yıl sürdürülebildi. Uluslar arası planlamalar, lokal çekişmelerin kurbanı oldu. Narenciye portakal çiçeği olup uçuverdi komşuya. Şimdi komşu 6.sını yapıyor yanı başımızda ve o güzelim portakal çiçeğinin mis gibi kokusu geliyor burnumuza.. 

Sadece o koku değil aslında burnumuzda tüten şey.. Hiçbir markasına sahip çıkmayan bir kent olmak dokunuyor insanın gururuna. Ve bir arada olabileceğimiz hiçbir şeye imza atamamak. 

Bakın muz var Anamur’da.. Çilek var Silifke’de.. Kayısı ve zeytin var Mut’ta.. Üzüm var Tarsus’ta.. Limon var Erdemli’de.. Ama dünya markası tek bir ürün yok elimizde.. 

Bir Kızkulesi var sinemaların dekoru olmuş neredeyse İstanbul’da.... Biz bir harfle kaçırmışız treni..Eşsiz bir sahile sahip bir Kızkalesi , eşini kızını alıp gidemeyeceğin bir yer yıllardır... 

Ülkenin en iyi spor tesislerine sahipsin. Ne varki marka değerin Mersin İdman Yurdu her hafta bir düzine gol yiyor ve gömülüyor milyonlarca liralık o stada. 

Toroslara sırtını dayamışsın.. Güvendesin ama güven vermiyorsun. Bir yayla evi, bir mangal, iki duble rakı ve derin bir nefes o kadar.. Tavşan gibisin, dağın senden haberi yok.. 

Fabrikaların olduğu Kazanlı’ya Turizm projesi yaparsın…Dünyanın en önemli sahil şeridine denizi kentten koparan binalar, yatlar için yapılmış Marina’ya katlar dikersin... Oh ne ala!.. 

Bu yazdıklarım böylesine eşsiz güzelliklerle dolu bir kente yapılan haksızlıklardan bir kaçı sadece..Devam etmeye ne yüreğimiz ne de nefesimiz yeter. 

Uzun lafın kısası.. 

Altın Koza’nın yıllardır markalaştığı, aslan sütüne festival yapan, yanına da şalgamını  da ekleyen Adana , 6 yıldır da  portakalı nüfusuna geçirdi. Bir rivayete göre  50-60 yıl önce  Altın Portakal’a sahip çıkamayan ve bunu uzak komşusuna kaptıran Mersin, böyle giderse portakalı bir çocuk şarkısında hatırlayacak.. 

Dilerseniz Hep birlikte söyleyelim.. 

“Portakalı soydum.. Başucuma koydum. Ben bir yalan uydurdum..” 

MARKA KENT MERSİN !..