Biz bir savaş verdik. Savaştık çünkü bu topraklarda Tük milleti kayıtsız şartsız egemen olsun istiyorduk. Bunun için TBMM 21 Ekim 1920 tarihinde kabul ettiği Teşkilatı Esasiye Kanunun birinci maddesine “Hâkimiyet kayıtsız şartsız milletindir, idare usulü halkın mukadderatını doğrudan doğruya ve fiili olarak idare etmesi esasına dayanmaktadır” diye yazdık.

Ve savaşı kazandık. Meclisin orduları Mustafa Kemal Paşa önderliğinde emperyalistlere ve içimizdeki hainlere karşı verdiği savaştan zaferle çıktı. Cumhuriyeti kurduk. 20. Asrın en büyük devrimlerinden birisini gerçekleştirdik.

Bu topraklarda artık Türk milleti egemendi. Halkımız kulluktan kurtulmuş, başı dik, özgür vatandaşlar haline gelmişti. Padişahların, paşaların, ayanların, ağaların, şeyhlerin ve aşiret reislerinin egemenliği bitmiş, halkın egemenliği başlamıştı veya en azından bütün bunlar için önemli adımlar atılıyordu.

BÜYÜK ATILIMLAR

Atılımlar başladı. Egemenliği korumak ve devam ettirmek için savunma, eğitim ve ekonomi millileşti. Halkın yoksulluktan ve cahillikten kurtulması için fabrikalar, tarım çiftlikleri, okullar açıldı. Halka topraklar dağıtıldı. Üniversite reformu yapıldı. Millet Mektepleri ve Halk Evleri aracılığı ile halk eğitildi ve aydınlandı.

Milletin egemenliği devam etsin diye tekkeler, zaviyeler kapatıldı. Yetmedi, mason derneklerinin de faaliyetine son verildi. Fikri hür, vicdanı hür nesiller yetiştirilmeye başlandı.

Ne olduysa Atatürk’ün vefatından sonra oldu. Demokrasiye geçtik denildi ama millet egemenliği giderek daha çok zedelendi ve yara aldı. Günümüzde demokrasimiz üç büyük tehdit ile karşı karşıya: Cehalet, gelir dağılımındaki bozukluk ve yobazlık.

CEHALET

Cehalet, bize Osmanlı’dan miras kaldı. Cumhuriyet’in ilk yıllarında cehalete karşı verdiğimiz savaşın daha sonraki yıllarda layıkıyla yapılamaması günümüzde de cehaletin devam etmesine neden oldu. Oysa halkın mutlak egemenliğinin en önemli şartı toplumların bilgi ve eğitim düzeyinin yüksek olmasıdır.

İnsanlarımız okutuyoruz ama cehalet devem ediyor. 1950’den sonra Batı güdümlü İslamcılık ideolojisinin manipülasyonları başladı ve devam ediyor. Bu tarihten sonra iktidar olan partiler ya çağdaşlaşmayı ret ettiler, ya da çağdaşlaşmayı Batılı ülkelerin halkları gibi giyinip, onlara benzemek sandılar ve toplumsal programlarını buna göre uyguladılar.

Oysa cehalet devam ediyor. Adam ben dindarım diyor ama, Kuran’ı anlayarak bir kere olsun okumamış. Adam Atatürkçüyüm diyor ama, Atatürk’ü anlat deyince gözleri maviydi, saçları sarıydı, akşamları rakı içerdi sözünden başka bir şey diyemiyor. Kendisini çağdaş sayan, modern görünüşlü ama geri kafalı milyonlarca insan var.

Bugünkü kaos ortamı ise, Batılı emperyalistlerin her zaman desteklediği Ortaçağda kalmış ilkel ve tavizci bir İslamcı hareketin bir başarısıdır.
 
PARANIN EGEMEN OLDUĞU YERDE MİLLET EGEMEN OLAMAZ

Milli ekonomiden vaz geçilip özellikle 1980’den sonra neoliberal politikaların uygulanması ile hem borçlandık hem de insanlarımız arasındaki gelir farklılığı uçurum boyutuna çıktı. Artık zenginlerin borusu ötüyor.

Medya iktidarın ve sermayenin borazanı oldu. Halk yanlış yönlendiriliyor. Sürekli bir bilgi kirliliği yaratılıyor. Bu ortamda, insanların doğru seçimler yapma ihtimali olmaktan çıkıyor. İktidara sahip olanlar halkı oy deposu, sermaye sahipleri ise tüketiciler topluluğu olarak görüyor. Birinciler oy devşirmeye bakıyor, ikinciler ise mal satmaya...

Yasaları, yönetmelikleri usulleri hep bu “yüksek” sınıf belirliyor. Bu yüksek sınıf da kazançlarının bir kısmını fakir sınıfları kandırmak ve oy toplamak için dağıtıyor. Buna da sosyal demokrasi deniyor. Dün ağanın marabası olanlar bugün sermayenin boğaz topluluğuna çalışan işçileri oldu.

YOBAZLIK

Atatürk önderliğinde Cumhuriyeti kuran kadrolar “fikri hür, vicdanı hür” nesiller yetiştirmeye gayret ettiler. Şimdilerde ise, “dindar ve kindar” gençler yetiştirmenin gayreti içinde olanlar var. Bu gayretin adı belki şimdi kondu ama, başlangıcı 1945’li yıllara kadar dayanır.

Düşünen değil, inanan insanlar çoğaldı. Sorgulama bitti, hocaya, lidere, şeyhe biat etme başladı. Özgür düşüncenin yerini batıl itikatlar ve dogmatik fikirler aldı.

Bu yeni nesle “uydum imama nesli” demek doğru olur. Bu imam bazen bir din hocasıdır, bazen bir gazetecidir, bazen de bir parti lideridir. Hiç fark etmez, büyük ne derse doğru odur!

Yobazlık da türlü türlü, sadece din temelli yobazlık yok, parti tutma da taassuba dönüşmüş durumda.

DEVRİM ZAMANI

Bu durum bizi ümitsiz de karamsar da kılmıyor ve kılmamalıdır. Böyle zor durumlardan toplumlar devrimlerle çıkar.

Türk milleti her zaman ve her şartta bir çıkış yolu bulur ve “yeni baştan” demesini bilir. Bu sefer de böyle olacaktır. Bu durumdan Türkiye, Kemalist devrimi tamamlayarak çıkacaktır ve o günler de yaklaşmaktadır.