Yerel seçimlere dönük çalışmalar yoğunlaşırken, cedde ve sokaklar aday adaylarının gülen gözleri, vaat dolu sözleriyle bezeli. Günü geldiğinde tercihimizi kendimizce nedenlerle belirleyeceğiz, gönül ister ki kaptan köşkünde oturanlar seçmenin sandığa yansıttığı iradeye saygılı olsunlar!

Ama nerde o anlayış!

Ülkede yıllardır “Dediğim dedik, çaldığım düdük!” anlayışı egemen!

Bunun içidir ki, gün dünden kötü geliyor! Memleketin dört bir tarafında terör, ihmal, kaza vb. etkenlerle insanlar yaşamdan koparken, diğer yanda kimileri “Vur patlasın çal oynasın!” havasıyla günlerinin tadını çıkarıyorlar! Bu düzen sürgit devam etmez! Mutlaka bir şeyler yapmak gerekir; seçimlerde vekil tayin ettiğimiz, belediye başkanı seçtiğimiz politikacı esnafı sorumluluklarını yerine getirmeseler de, güzellikleri tohumlamak adına kendi çapımızda harekete geçmeliyiz!

 “Bir insanı sevmekle başlayacak her şey…” diyen Sait Faik’in, Hişt öyküsünde olduğu gibi, “Biz ne yapıyoruz?” sorusuyla kendimizi uyarabiliriz! Evet, karşılıksız sevmeyi unutan bizler ne yapıyoruz? Fındıkkabuğunu doldurmayacak nedenlerle birbirimizin kafasını yarıp gözünü çıkarıyoruz!

Bunca hiddet ve şiddet niye? Sokaktan devletin tepesine kadar her yerden asabiyet fışkırıyor! Önceki gün sabahın erken saatlerinde koşarken arkamdan duyduğum sert bir fren sesiyle irkildim, dönüp baktığımda kavşakta iki araç gördüm, neyse ki çarpışmamışlardı; sürücülerden birisi el kol hareketi yaparak yoluna devam etti, diğeri ise aracını ters yönden sürerek son sürat peşinden gitti. Belli ki hırsını alamamış, ileride ne olduğunu bilmiyorum… Günün eşiğinde birbirini tanımayan bu insanları patlama noktasına getiren ne olabilir? Herkesin belinde silah veya bıçak! Neredeyse araçların tümünde en azından bir sopa var! Bu gözü dönmüşlük niye? Kıskançlık, hırs gönül gözlerini kör etmiş! Hoşgörünün defterimizde yeri yok! Bunun içindir ki cezaevleri tıklım tıklım dolu! Sıradan bir trafik kazasının kavgaya dönüşüp, taraflar birbirinin kafasını yarıp gözünü çıkardığı toplumda, her gün de seçim yapılsa dertlere derman olmaz!

Fazla umutlanmanın da, karamsarlığa düşüp kendimizi paralamanın da gereği yoktur, “Keskin sirke küpüne zarar!” Gerçekçi olmalıyız; olumlu-olumsuz gidişatın çıkış noktası insandır! Tek başımıza belirleyici olamayacağımız uzun aralıklı seçimlere kafa yormadan önce, içimizde köpürüp dışarı taşan hiddet ve şiddeti sorgulamalıyız! Aksi durumda daha çok hüsrana uğrarız!