Sabahın erkeninden uyanıp atamızın huzuruna, belleğimizdeki şablonla, yani ezber duygularla 10 Ocak Gazeteciler Günü’nü kutlamaya Cumhuriyet Alanı’na koştuk.

Aslında kutlama mı, anma mı, bayram mı, gün mü, çalışan mı? Çalışmayan mı? bilmeden…( Necdet Canaran abi kızmasa bari)

Robotlaştık çünkü!

Son yıllarda kutladığımız bayramları üst üste koy! Kopya gibi, şablon misali.

Her gazeteciler gününde küçük de olsa farklı bir şey olsun istiyor gazeteci.

O heyecanımızı, o umudumuzu, o topluma karşı hissedilen sorumluluk hissinin uyandırılmasını bekliyor.

…Ve öyle oldu da…

Yok yok!

Öyle müjdeli bir haber yok!

Maaşlar yüzde yüz artmış, sosyal güvence zirveden uygulanmış, yıpranma sonuna kadar kullanılmış, en önemlisi bağımsız ve tarafsız gazetecinin önü sonuna kadar açılmış.

Taraflı olanı dövüyorlar misali…

Kulağa hoş gelse de, gerçek olmasa da, hepsine bedel bir bayram yaşadım bugün…

…Ki bayramın en görkemli ve keyifli anıydı, günümüzü gün gibi kutlayan, iliklerimize kadar hissettiren andı.

Herkesin lakabıyla tanıdığı “ Ananas Adnan” ağabeyimizin bir kazan sıcak çorba ile sabahın köründe bizi alanda beklemesi…

Hiç bir mecburiyeti yokken hem de.

Sabahın soğuğunda, kahvaltı yapmadan geldiğimiz alanda bize yaşattığı sürprizin tadına doyamadık.

Çok bir şey değil!

Sıcak sıcak bardakta mercimek çorbası ikram etti gazetecilere.

Şahsım olarak atamızın huzurunda içtiğim bu çorba vallahi, bol spesiyalli kahvaltından da, balo yemeğinden de daha lezzetli ve doyurucu geldi bana.

Niye mi?

Çünkü sponsorlu ikram yok! beklenti yok, menfaat yok! Çıkar ilişkisi yok! Oy avcılığı yok bir kere…

İçten ve samimi…

Mekanının tabelası bile yok!

Ne Adnan ağabeyin tek bir gazeteciden ‘benim reklamımı yapın’ isteği ve arzusu oldu bu zamana kadar, ne de bir gazeteci ondan abone karşılığı yemek istedi.

Karşılıklı saf ve organik bir insani bağımız var Adnan ağabeyle yıllardır.

O da bu kentteki en çıkarsız, en menfaatsiz, en beklentisiz gazeteci dostudur ve en önemlisi kentlidir!

Mersinlidir Ananas Adnan…

Bunu sadece gazetecilere değil herkese hissettirir…

Uzun yıllar sonra böyle keyifli ve mutlu bir 10 Ocak sabahı yaşamamıştım.

Teşekkürler Adnan Ağabey…

Keşke şu kentte senin gibi çıkarsız ve menfaatsiz 10 gazeteci dostu daha olsa, bükülen belimizi, eğilen başımızı kaldırabiliriz belki bir nebze…